ΜΙΑ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ ΓΡΑΦΕΙ…
ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΧΡΟΝΙΑ…
Μια ακόμη χρονιά τελείωσε… Μια δύσκολη χρονιά… Μια ξεχωριστή χρονιά… Μια χρονιά γεμάτη από στιγμές που συγκρούονται μεταξύ τους… Κάνοντας τον απολογισμό της φετινής χρονιάς σκέφτομαι τι θέλω να θυμάμαι και τι θέλω να ξεχάσω…
ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ
Την άρνησή μου να το βάλω κάτω κι εγώ και οι συνάδερφοί μου παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες…
Τη διάθεσή μας να δώσουμε σε όλα τα παιδιά το καλύτερο δυνατόν και το αποτέλεσμα να μας δικαιώνει.
Τα πρόσωπα των παιδιών της φετινής μου τάξης. Πρόσωπα γεμάτα αθωότητα, περιέργεια, αγάπη… Πρόσωπα γεμάτα από δυο μάτια. Δυο μάτια, που σε κοιτούν με βλέμμα ειλικρινές και άδολο. Μάτια που γνωρίζουν πολύ περισσότερα από τις δυσκολίες των ενηλίκων από ότι εμείς πιστεύουμε. Μάτια που ενώ είναι παιδικά υπάρχουν φορές που θαρρείς κρύβουν μέσα τους όλη τη σοφία του κόσμου…
Όλους τους αλλοδαπούς μαθητές μου, που έκαναν τα πάντα για να μάθουν τη γλώσσα γρήγορα και στο τέλος της χρονιάς μιλούσαν και καταλάβαιναν με μεγάλη άνεση τα ελληνικά.
Τη γλυκιά τους «καλημέρα» το πρωί και στην αλλαγή με την επόμενη συνάδερφο το «καλή ξεκούραση κυρία…»
Την ώρα του μεσημεριανού φαγητού που κάναμε πλάκα με τα παιδιά και τρώγανε όλο το φαγητό τους μόνο και μόνο για να μας κάνουν το χατίρι…
Τη φράση του μικρού Μάριου την ώρα που καθόταν δίπλα μου και με παρατηρούσε ενώ δούλευα σε μια κατασκευή για την τάξη: «Κυρία… χθες ο μπαμπάς δεν πήγε για δουλειά και δεν είχαμε λεφτά… Σήμερα θα πάει στις ελιές και θα έχουμε λεφτά…» Και τα δυο του μεγάλα μάτια του, που καθρέφτιζαν όλη την ειλικρίνεια και την αθωότητα ενός παιδιού αλλά και την ωριμότητα και τη σοβαρότητα ενός ενήλικα…
Τη γλυκιά μου τη Μαύρα, που τραγουδούσε συνέχεια και μάλιστα τα περισσότερα τραγούδια ήταν αυτοσχέδια. Είχε έναν εξαιρετικό τρόπο να συνδυάζει λέξεις και μουσική και να φτιάχνει τραγουδάκια στο λεπτό! Τη σοβαρότητα με την οποία «υπηρετούσε» αυτήν της τη συνήθεια και το ταλέντο, που ό,τι και να γίνει δεν κρύβεται…