ΜΙΑ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ ΓΡΑΦΕΙ…
ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΧΡΟΝΙΑ…
Μια ακόμη χρονιά τελείωσε… Μια δύσκολη χρονιά… Μια ξεχωριστή χρονιά… Μια χρονιά γεμάτη από στιγμές που συγκρούονται μεταξύ τους… Κάνοντας τον απολογισμό της φετινής χρονιάς σκέφτομαι τι θέλω να θυμάμαι και τι θέλω να ξεχάσω…
ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ
Την άρνησή μου να το βάλω κάτω κι εγώ και οι συνάδερφοί μου παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες…
Τη διάθεσή μας να δώσουμε σε όλα τα παιδιά το καλύτερο δυνατόν και το αποτέλεσμα να μας δικαιώνει.
Τα πρόσωπα των παιδιών της φετινής μου τάξης. Πρόσωπα γεμάτα αθωότητα, περιέργεια, αγάπη… Πρόσωπα γεμάτα από δυο μάτια. Δυο μάτια, που σε κοιτούν με βλέμμα ειλικρινές και άδολο. Μάτια που γνωρίζουν πολύ περισσότερα από τις δυσκολίες των ενηλίκων από ότι εμείς πιστεύουμε. Μάτια που ενώ είναι παιδικά υπάρχουν φορές που θαρρείς κρύβουν μέσα τους όλη τη σοφία του κόσμου…
Όλους τους αλλοδαπούς μαθητές μου, που έκαναν τα πάντα για να μάθουν τη γλώσσα γρήγορα και στο τέλος της χρονιάς μιλούσαν και καταλάβαιναν με μεγάλη άνεση τα ελληνικά.
Τη γλυκιά τους «καλημέρα» το πρωί και στην αλλαγή με την επόμενη συνάδερφο το «καλή ξεκούραση κυρία…»
Την ώρα του μεσημεριανού φαγητού που κάναμε πλάκα με τα παιδιά και τρώγανε όλο το φαγητό τους μόνο και μόνο για να μας κάνουν το χατίρι…
Τη φράση του μικρού Μάριου την ώρα που καθόταν δίπλα μου και με παρατηρούσε ενώ δούλευα σε μια κατασκευή για την τάξη: «Κυρία… χθες ο μπαμπάς δεν πήγε για δουλειά και δεν είχαμε λεφτά… Σήμερα θα πάει στις ελιές και θα έχουμε λεφτά…» Και τα δυο του μεγάλα μάτια του, που καθρέφτιζαν όλη την ειλικρίνεια και την αθωότητα ενός παιδιού αλλά και την ωριμότητα και τη σοβαρότητα ενός ενήλικα…
Τη γλυκιά μου τη Μαύρα, που τραγουδούσε συνέχεια και μάλιστα τα περισσότερα τραγούδια ήταν αυτοσχέδια. Είχε έναν εξαιρετικό τρόπο να συνδυάζει λέξεις και μουσική και να φτιάχνει τραγουδάκια στο λεπτό! Τη σοβαρότητα με την οποία «υπηρετούσε» αυτήν της τη συνήθεια και το ταλέντο, που ό,τι και να γίνει δεν κρύβεται…
Τη Μανταλένα μου, που κάθε φορά που πήγαινα με τα μαλλιά μου ελεύθερα στο νηπιαγωγείο ερχόταν κοντά μου και μου χάιδευε τα μαλλιά… Και μου χαμογελούσε…
Το Λεντιόν και το τεράστιο χαμόγελό του!
Τη Μελίσα και τη διάθεσή της να μας βοηθάει με όποιον τρόπο μπορεί σε ό, τι κι αν κάναμε.
Το Ρέιντι που ενώ ερχόταν κάθε πρωί με τα κλάματα έφευγε τελικά με χαμόγελο…
Το Μελισιάνο, τη Ντεσάρα και την απίστευτη ευγένειά τους…
Το Σπύρο και τις απίστευτες πραγματικά ζωγραφιές του…
Το Διονύση και το Ντένη που το χαμόγελο δεν έφευγε στιγμή από τα χείλη τους…
Τον Εντισόν, τον Άντι, το Σωτήρη και τον Τζόνι για τα έξυπνα σχόλιά τους...
Τη Βαρβάρα που ήταν πάντα μέσα σε όλα...
Το Γιάννη που θύμωνε με το παραμικρό και του περνούσε αμέσως...
Το Χαρίλα και την έξυπνη φατσούλα του...
Την αγάπη που πήρα από όλα τα αυτά παιδιά και που θα την κρατήσω μαζί με την αγάπη και των άλλων παιδιών που υπήρξα δασκάλα τους…
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ…
Το ότι ήμουν πολύ – πολύ – πολύ μακριά από το σπίτι και την οικογένειά μου… Για την οποία ήταν μια δύσκολη χρονιά κι εγώ ήμουν πολύ μακριά για να προσφέρω τη συμπαράστασή μου… Όλα τα συγγνώμη που ήθελα να τους πω για την απουσία μου…
Τη μοναξιά και τις δύσκολες στιγμές που πέρασα να αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο όλο αυτό που κάνω για το τίμημα που καλούμαι να πληρώσω…
Το χειμώνα στο νησί…
Την τάξη που αντίκρισα όταν μπήκα για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο, τόσο άδεια, τόσο άσχημη, τους ξεφλουδισμένους τοίχους, την άσχημη μυρωδιά, που μας ακολουθούσε όλη τη χρονιά και τα ανοιχτά παράθυρα ακόμη και το χειμώνα…
Την παντελή έλλειψη υλικού και το φόβο ότι πάλι θα τελειώσουν τα χρήματα και δε θα μπορούμε να αγοράσουμε ούτε τα βασικά (χαρτί υγείας, κουζίνας, κόλλες Α4 κλπ)…
Την έλλειψη συμπαράστασης από οποιονδήποτε φορέα σε προβλήματα που προέκυπταν κατά τη διάρκεια της χρονιάς…
Την άρνηση του κοντινού μας λυκείου να μας παραχωρήσει για την ημέρα της γιορτής μερικές καρέκλες για να μην είναι όρθιοι οι γονείς…
Το μισθό που τελείωνε πάντα αρκετές μέρες πριν την πληρωμή του επόμενου…
Την απαξίωση του επαγγέλματος που αγαπώ.
Τη φράση που την άκουσα και φέτος πολλάκις και που κυνηγάει τις νηπιαγωγούς: «Ε… δεν κάνετε και τίποτα… τραγουδάκια, ποιηματάκια, παιχνίδι με τα παιδιά… μια χαρά περνάτε…»
Την απογοήτευση στα μάτια των συναδέρφων για την οικονομική τους κατάσταση και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά.
Τους ΑΣΕΠ που παρόλο που ήταν επιτυχημένοι πήγαν στα χαμένα…
Κι επειδή αυτή ίσως και να ήταν η τελευταία χρονιά που δουλεύω ως αναπληρώτρια, κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει αύριο, πόσο μάλλον τι θα γίνει το Σεπτέμβριο, θέλησα τον φετινό μου απολογισμό να τον μοιραστώ με όλους εσάς που γνωρίζω ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο περάσατε και περνάτε τα ίδια…
Με όλους τους συναδέρφους που παλέψατε για αυτό το οποίο καλείστε να κάνετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…
Με όλους εσάς που βρεθήκατε για μια ακόμη χρονιά μακριά από την οικογένεια και τους φίλους σας.
Με όλους εσάς που ξαφνικά βρεθήκατε να κόβετε από παντού για να βγει ο μήνας.
Με όλους εσάς που άσχετα με το τι προσφέρετε δεν ακούτε ποτέ «Μπράβο» από κανένα κι όμως συνεχίζετε με την ίδια θέρμη να κάνετε αυτό που κάνετε.
Και θέλησα να τον μοιραστώ γιατί ίσως όταν κάτι το μοιράζεσαι γίνεται πιο ελαφρύ μέσα στην καρδιά σου, παίρνει άλλη μορφή και κλείνει πιο εύκολα στο συρτάρι του μυαλού σου μέσα στο οποίο θα το κλείσεις…
Και γιατί πάνω από όλα δε θα ξεχάσω τη δύναμη που πήρα από τη μεγάλη παρέα του kindykids που δε με άφησε να το βάλω κάτω ούτε στιγμή. Και σας ευχαριστώ όλους γι’ αυτό από καρδιάς!
Εύχομαι σε όλους μας ένα απάνεμο –αν μη τι άλλο – καλοκαίρι και η αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε ό,τι κι αν είναι αυτό να συνεχίζει να μας κρατάει ζωντανούς με όλη τη σημασία της λέξης σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, στους οποίους αν δεν πάμε κόντρα, θα μας ρίξουν στην απραξία της απογοήτευσης και το πιστεύω ακράδαντα ότι δεν το αξίζουμε.
Καλό καλοκαίρι!
