ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ
Στην αρχή της χρονιάς είναι πολύ συχνό φαινόμενο να υπάρχουν παιδί ή παιδιά που δεν θέλουν να μπουν στην τάξη… Είναι από εκείνα τα περαστικά που αν δεν αντιμετωπιστούν σωστά και σύντομα μπορούν να αποδιοργανώσουν εύκολα νηπιαγωγό και ολόκληρη την τάξη γενικότερα… Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν για να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση;
Σίγουρα δεν πρέπει να πανικοβληθούμε ή να δείξουμε αγανάκτηση. Σε μια τέτοια περίπτωση καλό είναι να θυμόμαστε ότι εκτός από το παιδί έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι έναν προβληματισμένο ή στενοχωρημένο ή ακόμα και αγανακτισμένο γονιό. Κανένας γονιός δε θέλει να αντιμετωπίζει το παιδί του τέτοιου είδους καταστάσεις. Η υπομονή και η ηρεμία που θα δείξουμε θα καταφέρει να βοηθήσει και το παιδί και το γονέα του να αντιμετωπίσουν ανάλογα την κατάσταση.
Σημαντικό πρώτο βήμα είναι να καταλάβουμε το λόγο που ωθεί το παιδί σε τέτοια συμπεριφορά. Οι λόγοι μπορεί να είναι: ανασφάλεια, φόβος, άγχος αποχωρισμού από τα οικεία του πρόσωπα ή απλά πείσμα απέναντι σε μια κατάσταση που δεν το ευχαριστεί
Καλό είναι να γνωρίζουμε από πριν πληροφορίες όπως:
- Αν έχει φοιτήσει σε παιδικό σταθμό ή όχι,
- Ποιος φρόντιζε το παιδί στο σπίτι (γιαγιά, γονιός, νταντά κλπ)
- Αν έχει αδερφάκια πόσα και αν είναι μικρότερα ή μεγαλύτερα,
- Αν έχει αλλάξει κάτι στη ρουτίνα του σπιτιού πρόσφατα.
Γνωρίζοντας αυτές τις πληροφορίες μπορούμε να βγάλουμε σχετικά ασφαλή συμπεράσματα για το λόγο που συμβαίνει η συγκεκριμένη συμπεριφορά.
Παράλληλα παρατηρούμε και τις αντιδράσεις του γονιού. Πολλές φορές τέτοιες καταστάσεις οφείλονται σε ανασφάλειες και άγχη των γονιών και όχι των ίδιων των παιδιών. Μια μαμά για παράδειγμα που είναι βουρκωμένη ή υπερβολικά στενοχωρημένη, μια μαμά που φαίνεται να έχει υπερβολική νευρικότητα είναι παράγοντες που ωθούν το παιδί σε τέτοιες συμπεριφορές. Στην ουσία εκεί αντιμετωπίζουμε πρώτα το γονιό και μετά το παιδί.
Πως αντιμετωπίζουμε όμως έναν τέτοιο γονιό;
Καθησυχάζουμε τους φόβους του
Εξηγούμε ότι είναι φυσιολογικό να αγχώνεται το παιδί του από μια καινούρια κατάσταση
Εξηγούμε ότι η δική του συμπεριφορά παίζει πρωτεύοντα ρόλο στις αντιδράσεις του παιδιού
Κυρίως εξηγούμε γιατί δεν πρέπει να μείνει ο γονιός στην τάξη μαζί με το παιδί περισσότερο από μισή ώρα.(Πολλοί γονείς απαιτούν να παραμείνουν στην τάξη ακόμα και για μέρες προκειμένου «να συνηθίσει» το παιδί ενώ στην ουσία είναι δική τους επιθυμία)
Πως αντιμετωπίζουμε το ίδιο το παιδί;
Χρησιμοποιούμε το χαμόγελο μας και με ήρεμη φωνή εξηγούμε στο παιδί ότι δεν έχει λόγο να φοβάται ή να στενοχωριέται γιατί δε θα το παρατήσουν στην τάξη αλλά μετά από μερικές ώρες θα έρθουν να το πάρουν.
Του δείχνουμε τα παιχνίδια που έχουμε στην τάξη και προσπαθούμε να το κάνουμε να ξεχάσει τους λόγους για τους οποίους κλαίει.
Το κρατάμε μαζί μας και προτείνουμε να γίνει ο «βοηθός» μας
Ακόμα και αν κλαίει γοερά οφείλουμε να παραμείνουμε ήρεμοι και σταθεροί στην συμπεριφορά μας. Από τη δική μας ηρεμία και σταθερή συμπεριφορά θα εξαρτηθούν και οι αντιδράσεις του παιδιού.
Φυσικά εκτός από αυτό το παιδί έχουμε και την υπόλοιπη τάξη που πρέπει να κρατήσουμε σε ισορροπία. Αυτό είναι ίσως και το δυσκολότερο κομμάτι σε μια τέτοια κατάσταση. Προκειμένου να ηρεμήσουμε το ένα παιδί που κλαίει δεν παραμελούμε όλη την υπόλοιπη τάξη… Φροντίζουμε να μοιράζουμε την προσοχή μας στο ένα παιδί που παρουσιάζει αυτήν τη συμπεριφορά και στα υπόλοιπα που θα θέλουν την προσοχή μας.
Είναι από τις καταστάσεις που χρειάζονται εγρήγορση, άπειρη υπομονή και γερά νεύρα για να αντιμετωπιστούν γρήγορα και έγκαιρα ώστε να μπει η τάξη μας σε κάποιο ρυθμό.
