ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
Η ανεμώνη (Γεώργιος Βιζυηνός)
Ένας βράχος στα βουνά
συλλογιέται μοναχός του.
Ένα ρυάκι, που περνά,
κάτι τραγουδάει εμπρός του.
Μία ανεμώνη, που ανθεί
εις τον βράχο στηριγμένη,
να νοήσει προσπαθεί
το τραγούδι τι σημαίνει.
Κι᾿ όλο σκύφτει πιο πολύ,
και ξεχνά το στήριγμά της.
Τι τραγούδι να λαλεί
ο τρεχάμενος διαβάτης;
Τραγουδεί για μια αγκαλιά,
που με πόθον ανοιγμένη
στην χρυσήν ακρογιαλιά
μέρα νύχτα τον προσμένει.
- Αχ, κι᾿ ας ήμουν, λέγ᾿, εγώ
κείνη που θα τ᾿ αγκαλιάσει!
Και το ρεύμα το γοργό
σκύβ᾿ ἡ λουλουδιά να φθάσει!
Μα, σαν έσκυβ᾿ έτσι δα
το νερό με την ορμή του
τα φυλλάκια της μαδά
τα κατρακυλά μαζί του.
Τώρα στέκει μαδητή,
στέκει στέλεχος μονάχο!
Γιατί, αχ! γιατὶ
ξεστηρίχθηκ᾿ απ᾿ τον βράχο!
Τριαντάφυλλο - Ποίημα Παιδικό του Γιώργου Βιζυηνού
ΤριαντάφυλλοΤριαντάφυλλο σγουρὸ
Χαϊδεμένο λουλουδάκι
πόσο πόσο λαχταρώ
να σού πάρω ένα φιλάκι.
Μα ἡ κυρά τριανταφυλλιά
έχει αγκάθια κι αγκυλώνει
κι όποιος κλέφτει τα φιλιά
ακριβά της τα πληρώνει.
Δι᾿ αυτό μη φοβηθείς,
σαν καλό παιδί οπού ῾μαι,
όταν βλέπω πως ανθείς
σ᾿ αγαπώ και ευχαριστούμαι.
Γιατί έχεις μία πνοή
που τὲς γειτονιές μυρώνει
κι έχεις βράδυ και πρωί
για τραγουδιστή έν᾿ αηδόνι.
Τριαντάφυλλα μιανής μέρας
Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας τ᾿ Ἅη Γιωργιού,
στα κοριτσίστικα τα χέρια ενός παιδιού,
τριαντάφυλλα δικά σου και να τα κρατείς,
σαν αναπάντεχο καλό μεσοστρατίς!
Τα πολυδουλεμένα, τριπλοσκαλιστά,
πολύδιπλα, πολύφυλλα, ανοιχτά!
τ᾿ αγέρι τα συγκρούει, τ᾿ αγέρι τὸ ψιλό,
και για ξεφύλλισμα τ᾿ ανοίγει απατηλό...
Άνοιξη ἡ γειτονιά κι ἡ μέρα ζωγραφιά!
Πολύ ήταν ν᾿ αξιωθώ παρόμοιαν ομορφιά,
-τριαντάφυλλο το στόμα μου τριανταφυλλί
τ᾿ άνθια τ᾿ αμαρτωλὰ στο στόμα να φιλεί.
Ποτὲς τα μάτια μου στα μάτια σου μπροστά
δε με μαρτύρησαν όσο στα ρόδα αυτά,
-γιατί ήσουν ένα εσύ, μ᾿ αυτά, κι εσύ μαζί,
και γιατί απάνω τους μεγάλωνες κι εσύ.
Γιατί το μάντεψα ποιαν είχαν αφορμή
στο δρόμο οι πηγαιμοί, στο δρόμο κι οι ερχομοί,
τα εύκαιρα γόνατα- για τρέξιμο γοργά-
τα εύκαιρα πού έπαιζαν τα γόνατα ζυγά,
στο δρόμο ή σ᾿ αψηλό μπαλκόνι αντικρυνό-
-ὢ αγάπη των δεκάξι μου χρονώ.
Μαγιάτικο στεφάνι - τραγούδι
Εχάραξε η αυγή
κι ο ήλιος ανατέλλει
και κόκκινα τριαντάφυλλα
στολίζουν τα στεφάνια.
Τα χελιδόνια γλυκά-γλυκά
της άνοιξης καμάρια
στεφάνια πλέκουν κι αυτά
τις πόρτες να στολίσουν.
Αγριολούλουδα του Μάη
Τα λουλούδια σου Μάη μου
και τα κρίνα σου Μάη μου,
σινιάλο σου κάνουν
στο στεφάνι σου Μάη μου.
Ελεγεία των Λουλουδιών Καβάφης (Αποκηρυγμένα)
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν
Κι’ απ’ όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται
η νεότης πιο ωραία. Aλλά μαραίνεται
γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται·
η πασχαλιές με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Αλλά τα ίδια μάτια δεν τα κοιτάζουνε.
Και άλλα χέρια σ’ άλλα στήθεια τα βάζουνε.
Έρχοντ’ οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε·
τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ’ αναγνωρίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Αλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.
Αυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε·
κ’ επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.
Πάλ’ ήλθε καλοκαίρι κ’ οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Aλλ’ απ’ το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.
Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.
Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.
Βαριά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.
Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Λησμονημένου Αυγούστου κρίνοι μάς στέφουνε,
τ’ αλλοτινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
σκιές αγαπημένες γλυκά μάς γνέφουνε
και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν.
