Η ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ – ΠΟΙΗΜΑ

ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

Γιατί βιάστηκες ν’ ανθίσεις

μυγδαλιά λευκοντυμένη;

Δεν κοιτάς πως όλη η φύση

είναι γύρω παγωμένη;

Δε χορτάριασε το χώμα

δεν πρασίνισαν οι βράχοι

κι είναι χιονισμένη ακόμα

των ψηλών βουνών η ράχη…

Δε φοβάσαι μη γυρίσει

μια καινούρια παγωνιά

τον ανθό σου να θερίσει

και να κάψει μ’ απονιά;

Λες αλήθεια

μα κι εγώ δεν αμφιβάλλω

πως μ’ αυτή μου τη συνήθεια

τρέχω κίνδυνο μεγάλο!

Όμως έπρεπε να δώσω

θάρρος και στα δέντρα τ’ άλλα

γι’ αυτό βιάστηκα ν’ απλώσω

τ’ άνθη μου λευκά σαν γάλα

κι αν ο πάγος τα μαράνει

κι αν η λύσσα του βοριά

τα σκορπίσει αχνά μου φτάνει

πως θα ‘ρθει καλοκαιριά!