ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟ ΛΙΤΣΑ ΓΑΖΙΩΤΟΥ

Λίγα λόγια για μένα

Ονομάζομαι Γαζιώτου Ευαγγελία και εργάζομαι στο 1ο νηπιαγωγείο Προσοτσάνης. Γεννήθηκα στην Γερμανία όπου και έζησα τα πρώτα μου παιδικά χρόνια. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, πήγα σχολείο  στην Προσοτσάνη Δράμας, όπου και έμεινα  μέχρι να τελειώσω  και το λύκειο. Σπούδασα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αποφοίτησα το 1988. Από το 1994 δουλεύω σαν νηπιαγωγός. Αφού γνώρισα διάφορα μέρη της Ελλάδας  λόγω της δουλειάς μου, αποφάσισα να επιστρέψω στο χωριό μου όπου ζω και εργάζομαι τα τελευταία 8 χρόνια. Είμαι παντρεμένη κι έχω δύο υπέροχα αγόρια που είναι όλη μου η ζωή, τον Μάριο και τον Αναστάση.
Μου αρέσει η ζωγραφική και είμαι μέλος της κουκλοθεατρικής ομάδας εκπαιδευτικών Δράμας.

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το λειτούργημα του νηπιαγωγού;

Ήταν απόφαση στιγμής. Όταν ήρθε η ώρα να δηλώσω σχολές, ήμουν ανάμεσα στο να γίνω νηπιαγωγός, δασκάλα ή καθηγήτρια. Σε σχέση με τα τρία αυτά επαγγέλματα, θεώρησα ότι θα περνάω καλύτερα και πιο ευχάριστα με τα παιδιά προσχολικής ηλικίας παρά με τα μεγαλύτερα. Έτσι, λοιπόν, έβαλα πρώτη επιλογή το παιδαγωγικό τμήμα νηπιαγωγών Θεσσαλονίκης, όπου και πέρασα. Τώρα πια δεν θα άλλαζα αυτή μου την επιλογή με τίποτε άλλο.

Τι αγαπάς περισσότερο και τι λιγότερο στη δουλειά μας;

Αγαπώ περισσότερο το ότι μπαίνοντας μέσα στην τάξη, ξεχνάω ο,τιδήποτε συμβαίνει στην προσωπική μου ζωή. Δεν θα ξεχάσω το πόσο με βοήθησε η δουλειά μου σε κάποια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου.
Αγαπώ το ότι γίνομαι παιδί με τα παιδιά, ότι μπορώ να κάθομαι κάτω μαζί τους, να παίζω, να τραγουδώ, να χορεύω και να περνώ υπέροχα μέσα στην τάξη. Μου αρέσει το ότι μπορώ να δουλέψω ένα θέμα και να το τραβήξω όσο πάει, ανάλογα πάντα με το ενδιαφέρον των παιδιών, ή, αντίθετα, να το σταματήσω αν δε τραβάει και να προτείνω κάτι τελείως διαφορετικό!
Τι αγαπώ λιγότερο?
Κυρίως  το ότι κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι το νηπιαγωγείο είναι μέρος φύλαξης. Επίσης, κάποιοι γονείς θεωρούν και περιμένουν μάλιστα  ότι το παιδί τους πρέπει να μάθει στο νηπιαγωγείο να διαβάζει και να γράφει. Τέλος, τον φόρτο εργασίας σε ότι αφορά το διοικητικό-γραφειοκρατικό κομμάτι αλλά και τον μεγάλο αριθμό παιδιών ανά νηπιαγωγό και ιδιαίτερα στις μικρές τάξεις.       

Πως ονομάζεται το blog σου και πόσο καιρό το έχεις;

Το blog μου ονομάζεται Νηπίων καταστάσεις   
Είναι κάτι καινούριο, μόλις 3 μηνών.

Γιατί αποφάσισες να φτιάξεις το δικό σου blog;

Πάντα κοίταζα τα blog των συναδέλφων μου και ήθελα να κάνω κάτι αντίστοιχο κι εγώ. Η ευκαιρία παρουσιάστηκε πέρυσι, όταν παρακολούθησα το Β επίπεδο για υπολογιστές. Λίγο πριν τελειώσουμε, η επιμορφώτρια και σύμβουλός μας, μας παρότρυνε να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια δική μας ιστοσελίδα. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και, πράγματι, μέσα στις διακοπές των Χριστουγέννων δημιούργησα την πρώτη μου ιστοσελίδα. Άρεσε πολύ πέρυσι στους γονείς το ότι μπορούσαν να βλέπουν κάποιες δραστηριότητες που κάναμε στο σχολείο. Το καλοκαίρι όμως κατά λάθος την έσβησα προσπαθώντας να αλλάξω κάποιες ρυθμίσεις(ακόμα δεν κατάλαβα πως το έκανα).
Δεν απογοητεύτηκα όμως και έκανα ένα καινούριο blog. Οι γονείς και τα παιδιά το αγάπησαν και πλέον, κάθε φορά που κάνουμε κάτι, με ρωτούν τα παιδιά αν θα το ανεβάσω στο blog για να το δουν στο σπίτι.

Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις τη δουλειά στο σχολείο και τη διατήρηση ενός προσωπικού blog που θέλει συνεχή ενημέρωση και επιπλέον δουλειά καθημερινά;

Για μένα δεν είναι καθόλου εύκολο,καθώς  είναι κάτι που ακόμη το μαθαίνω. Για να κάνω μια ανάρτηση, κάθομαι ώρες μέχρι να την ολοκληρώσω, γι αυτό και δεν τα καταφέρνω να ανεβάζω πολύ συχνά. Έχω πολλά ακόμη να μάθω. Όταν έχεις οικογένεια, παιδιά στο σχολείο, διαβάσματα, όλη την προετοιμασία που έχουμε για το νηπιαγωγείο συν ένα σπίτι που θέλει φροντίδα, δεν μπορείς να ενημερώνεις καθημερινά το blog σου.... τουλάχιστον για μένα είναι ακόμα αρκετά δύσκολο.

Τι έχεις κερδίσει από την αλληλεπίδραση με άλλες συναδέρφους μέσα από το διαδίκτυο;

Πάρα πολλά. Γνώρισα αξιόλογες συναδέλφους και έκανα φιλίες. Με τις περισσότερες συναδέλφους βέβαια έχουμε γνωριστεί και από κοντά!
Όμως και τις υπόλοιπες, παρ’ όλο που δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, επειδή μιλάμε καθημερινά νιώθω ότι τις ξέρω. Έχω πάρει τόσα πολλά, που ειλικρινά δεν προλαβαίνω να τα εφαρμόσω. Η απόλυτη ευτυχία του να μοιράζεσαι, απόδειξη μεγάλη ότι όλα πιάνουν τελικά τόπο!

Τι μας μαθαίνει τελικά το νηπιαγωγείο; Στα παιδιά, αλλά και σε εμάς τους ενήλικες…

Λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι κάθε παιδί έχει το δικό του αναπτυξιακό ρυθμό και ψυχικό κόσμο, χρέος του νηπιαγωγείου είναι να προσφέρει στα παιδιά τα κατάλληλα εφόδια για τη μετέπειτα πορεία τους. Στο Νηπιαγωγείο όλα τα παιδιά μαζί, αλλά και ένα-ένα ξεχωριστά, δεν αποκτούν απλώς ξερή γνώση. Αυτό που κυρίως μαθαίνουν, είναι τρόπους για να αναπτύξουν τις ικανότητές τους κι έτσι από τη μια να πατούν γερά στα πόδια τους και από την άλλη να ανοίγουν διάπλατα τα φτερά τους και να πετούν μακριά φτιάχνοντας τους δικούς τους κόσμους. Όλα αυτά με εφόδια την αγάπη, τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και την ενίσχυση της συναισθηματικής τους νοημοσύνης.

Αν μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή στους γονείς που έχουν παιδιά στο νηπιαγωγείο, ποια θα ήταν αυτή;

Να περνούν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί τους (δημιουργικά, παίζοντας ως ισότιμοι παίκτες και όχι ως γονείς, π.χ. διαβάζοντας τους παραμύθια, κάνοντας κοινές δραστηριότητες κ.α.)
 Να είναι οι ίδιοι το καλό παράδειγμα για τα παιδιά τους, γιατί η συμπεριφορά του γονιού είναι πρότυπο για το παιδί. Να ενδιαφέρονται για όσα τους λένε τα παιδιά τους, να ακούν τα συναισθήματά τους, τις ανησυχίες τους, τα θέλω τους, να τα ενθαρρύνουν και να δείχνουν θετική συμπεριφορά απέναντι στη μάθηση και στο σχολείο.

Στα δύσκολα χρόνια της κρίσης που διανύουμε τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει μια νηπιαγωγός και πως τις ξεπερνά;

Αρκετές δυσκολίες. Λόγω της κρίσης που βιώνει η ελληνική οικονομία, το νηπιαγωγείο έχει πλεόν βασικές ελλείψεις σε πολλά. Πώς τις ξεπερνάμε; Μαζεύουμε τα πάντα και δεν πετάμε τίποτε. Ο,τιδήποτε για τους άλλους φαίνεται άχρηστο, σε μας είναι πολύτιμο. Βέβαια, εδώ να πω ότι βοηθούν πάρα πολύ και οι γονείς, οι οποίοι μας φέρνουν ό,τι τους ζητήσουμε με πολύ μεγάλη προθυμία (κοντά σε μας ανακυκλώνουν και αυτοί). Φυσικά, και εμείς οι νηπιαγωγοί έχουμε περιορίσει κάποιες δραστηριότητες και πάντα ψάχνουμε να βρούμε λύσεις ανέξοδες. Πιστεύω πως οι δυσκολίες ξεπερνιούνται κυρίως με την καλή συνεργασία, την θετική σκέψη και την όρεξη για δουλειά.

Που κρύβεται το μυστικό για να μην χάνει μια νηπιαγωγός την όρεξη και το κέφι της για δουλειά, τη στιγμή που αντιμετωπίζει καθημερινά τόσες πολλές αντιξοότητες;

Για μένα αποκλειστικά και μόνο στα παιδιά του νηπιαγωγείου. Όταν έρχονται το πρωί και σε κοιτάζουν με τα υπέροχα ματάκια τους, σ’ αγκαλιάζουν τόσο σφιχτά όλα μαζί που πολλές φορές κοντεύουν να σε ρίξουν κάτω, σου λένε πάντα ωραία λόγια, σε φωνάζουν ακόμα και μαμά, όλη αυτή η αγάπη που καθημερινά παίρνουμε από τα παιδιά μας αλλά και από τους γονείς τους, δεν θα μπορούσε παρά να μας δώσει όρεξη και κέφι για δουλειά.
Επίσης, στο ότι κάθε χρόνο ανανεώνουμε το υλικό μας και βρίσκουμε πάντα κάτι καινούριο να κάνουμε, χάρη στο διαδίκτυο και στις αξιόλογες δουλειές τόσων συναδέλφων.

Τι σου λείπει περισσότερο από την εκπαιδευτική πραγματικότητα του σήμερα;

Οι ελλείψεις είναι πολλές, δυστυχώς. Θα περιοριστώ να πω ότι θα ήθελα διακαώς να είχα μια πιο οργανωμένη βιβλιοθήκη και κάποια εποπτικά μέσα τα οποία θα έκαναν τη δουλειά μου καλύτερη.

Θέλεις να μας πεις  δυο λόγια για το KindyKids.gr;

Το kindykids είναι από τα πρώτα site που άρχισα να παρακολουθώ. Με βοήθησε αφάνταστα στη δουλειά μου όλα αυτά τα χρόνια και εξακολουθεί να με βοηθάει. Θυμάμαι όταν το ανακάλυψα για πρώτη φορά, πόσο χάρηκα με όλο αυτό το υλικό, τα φύλλα εργασίας, τις καρτέλες, τους  πίνακες. Πολύτιμο υλικό που εδώ και χρόνια κάνει καλύτερη την δουλειά μας.
Μάρλεν, είμαι πολύ χαρούμενη που σε γνώρισα από κοντά. Εύχομαι να είσαι πάντα τόσο δημιουργική και με τις ιδέες σου να μας βοηθάς στο έργο μας. Χαίρομαι πάρα πολύ που έχω κι εγώ μια θέση στη γωνιά των νηπιαγωγών.

Ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτήν τη συνέντευξη!