ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟ ΕΦΗ ΚΑΚΑΡΟΥΓΚΑ

Λίγα λόγια για μένα

Ονομάζομαι Έφη Κακαρούγκα. Μεγάλωσα στην Κέρκυρα, από όπου έχω υπέροχες παιδικές αναμνήσεις. Στην Αθήνα ήρθα ως φοιτήτρια στη Σχολή Νηπιαγωγών στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα παρακολούθησα σε ιδιωτικό κέντρο μαθήματα χρήσης υπολογιστών και έτσι κόλλησα το μικρόβιο της τεχνολογίας.

 

 

 

Σε καλωσορίζουμε στο kindykids.gr! Θα θέλαμε να μάθουμε λίγα πράγματα για σένα!

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το λειτούργημα του νηπιαγωγού;
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να γίνω δικηγόρος, στην πορεία όμως ανακάλυψα ότι δεν μπορώ να υπερασπιστώ το άδικο και να λέω ψέματα χωρίς να γίνομαι αντιληπτή.  Την ίδια εποχή έγινα θεία και ως η μικρότερη της οικογένειας συχνά ασχολούμουν με τα ανίψια μου, και αυτό μου άρεσε περισσότερο. Έτσι έβαλα τη σχολή νηπιαγωγών πρώτη στο μηχανογραφικό μου.

Τι αγαπάς περισσότερο και τι λιγότερο στη δουλειά μας;
Αγαπώ να παίζω με τα παιδιά, με ξανανιώνει. Μεγάλωσα σε ένα μέρος όπου βγαίναμε έξω και συναντούσαμε τους φίλους μας. Για μένα η τάξη του νηπιαγωγείου είναι το μέρος που θα συναντηθώ με τους φίλους μου , θα παίξουμε και θα μάθουμε μέσα από το παιχνίδι όλα αυτά τα μαγικά που μαθαίνουν τα παιδιά στο νηπιαγωγείο.
Εκείνο που δεν αντέχω είναι η στενοκεφαλιά γύρω από το επάγγελμά μας. Ναι, δουλεύω μέσα στην τάξη τέσσερις ώρες με έως 25 παιδιά και κάποιοι δεν αντέχουν ένα για πέντε λεπτά αλλά κρίνουν εμάς. Και ειλικρινά το νηπιαγωγείο δεν είναι μόνο «τραγουδάκια και κατασκευούλες», γιατί εμείς οι νηπιαγωγοί μέσα σε ένα τετράωρο έχουμε αλλάξει πολλούς ρόλους, από νοσοκόμα, ψυχολόγο, μαμά, λογοθεραπευτή, οικογενειακό σύμβουλο, ειδικό παιδαγωγό και ό,τι άλλο μπορεί να χρειαστεί.

Πως ονομάζεται το blog σου και πόσο καιρό το έχεις;
Το blog ονομάζεται «Ο κόσμος της Έφης» και το έφτιαξα τον Ιούνιο του 2013

http://effiekakar.blogspot.gr/

Γιατί αποφάσισες να φτιάξεις το δικό σου blog;
Για μεγάλο χρονικό διάστημα δούλευα με τους ίδιους συναδέλφους σε ένα σχολείο και είχαμε blog. Η ενασχόληση με το αντικείμενο μου άρεσε πολύ, οπότε όταν ο καιρός που θα έφευγα από το χώρο πλησίαζε, έφτιαξα ένα προσωπικό, κυρίως σαν έναν χώρο που θα φιλοξενούσε όχι μόνο τη δουλειά με τα παιδιά αλλά και άλλα θέματα που θα ενδιέφεραν εμένα και ίσως και άλλους.

Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις τη δουλειά στο σχολείο και τη διατήρηση ενός προσωπικού blog που θέλει συνεχή ενημέρωση και επιπλέον δουλειά καθημερινά;
Δεν είναι εύκολο και προσωπικά έχω βάλει όριο στις αναρτήσεις, μία με δύο την εβδομάδα και αυτό μόνο τα Σαββατοκύριακα. Στη δουλειά πρέπει συνεχώς να θυμάσαι να τραβάς φωτογραφίες, που όμως δεν είναι εύκολο όταν ταυτόχρονα πρέπει να δίνεις οδηγίες, αλλά και να οριοθετείς τα πάντα μέσα σε μια τάξη με μικρά παιδιά. Έπειτα έχεις και το άγχος να κάνεις συνέχεια κάτι νέο κάτι καινούριο ή να μην αντιγράψεις άθελα ή ηθελημένα κάποια συνάδελφο και παρεξηγηθείς αν έχεις ξεχάσει να αναφέρεις την πηγή της έμπνευσής σου. Επίσης, χάνεται λίγο το αυθόρμητο… κομμάτι της δουλειά, γιατί για να φανεί αυτό θα έπρεπε να βιντεοσκοπούμε όλο το τετράωρο και αυτό είναι αδύνατο. Και δεν είναι μόνο η δουλειά, μιας και στο σπίτι υπάρχει ένα μικρό παιδί που θέλει τη φροντίδα της μαμάς του, οπότε περιμένω να κοιμηθεί το ένα παιδί για να ασχοληθώ με το άλλο- το blog.

Τι έχεις κερδίσει από την αλληλεπίδραση με άλλες συναδέρφους μέσα από το διαδίκτυο;

Έχω κερδίσει πολλά. Μέσα από την αλληλεπίδραση οι ιδέες ταξιδεύουν από το ένα άκρο της γης στο άλλο και φτάνοντας στην καθεμιά μας εμπλουτίζονται. Επίσης νιώθω ότι δεν πρόκειται να βρεθώ εκτεθειμένη αν δεν γνωρίζω κάτι είτε διοικητικό είτε παιδαγωγικό, γιατί παρακολουθώντας τα διάφορα blogs και τις ομάδες θα βρω τη λύση, και αν όχι μπορώ ανοιχτά να θέσω ερωτήσεις που θα απαντηθούν από τις αυταδέλφισσες .Μα κυρίως    νιώθω ότι ανήκω σε μια μεγάλη ομάδα με τα ίδια ενδιαφέροντα και το ίδιο μεράκι .

Τι μας μαθαίνει τελικά το νηπιαγωγείο; Στα παιδιά, αλλά και σε εμάς τους ενήλικες…
Μας μαθαίνει ότι όλοι είμαστε ίσοι, και έχουμε τις ίδιες ανάγκες, αγάπη, στοργή, ασφάλεια, αποδοχή… Μας μαθαίνει ότι υπάρχουν περισσότεροι από έναν τρόποι για να μάθουμε και να εξελίσσουμε τη γνώση μας… Μας μαθαίνει ότι η αλληλεπίδραση με τα παιδιά και η ενασχόληση –ποιοτική- μαζί τους μας χαρίζει νεότητα στην ψυχή μας…. Μας μαθαίνει να βρίσκουμε την αισιόδοξη πλευρά της ζωής και να χαμογελάμε καθημερινά μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν παιδιά γύρω μας.

Αν μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή στους γονείς που έχουν παιδιά στο νηπιαγωγείο, ποια θα ήταν αυτή;
Να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να υλοποιούν τις σκέψεις τους, να κάνουν πράγματα με τα χέρια τους, να τα αφήνουν να παίρνουν αποφάσεις και να ζητούν τη γνώμη τους για τα απλά και καθημερινά ζητήματα… και πάντα μα πάντα να τα ακούν!!!!!με τα αφτιά ανοιχτά και όχι τυπικά!

Στα δύσκολα χρόνια της κρίσης που διανύουμε τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει μια νηπιαγωγός και πως τις ξεπερνά;
Τα προβλήματα είναι ίδια πιστεύω παντού, μεγάλος αριθμός νηπίων ανά τμήμα, μεγάλος όγκος γραφειοκρατικής και διοικητικής δουλειάς, έλλειψη υλικοτεχνικής βοήθειας, και κυρίως έλλειψη οικονομικών πόρων, ο κατάλογος είναι μακρύς. Με αρωγούς τους γονείς και μεγάλη ευαισθησία από τη μεριά μας αλλά και ευελιξία καταφέρνουμε πολλά, δεν είναι τυχαίο που οι περισσότερες από εμάς δουλεύουμε με ανακυκλώσιμα και άχρηστα υλικά. Έτσι και εμείς κάνουμε τη δουλειά μας δημιουργική και βοηθάμε και το περιβάλλον.

Που κρύβεται το μυστικό για να μην χάνει μια νηπιαγωγός την όρεξη και το κέφι της για δουλειά, τη στιγμή που αντιμετωπίζει καθημερινά τόσες πολλές αντιξοότητες;
Στην ευθύνη που νιώθει απέναντι σε αυτά τα παιδάκια που κάθε μέρα την περιμένουν στο σχολείο, που της λένε τα μυστικά τους και τις σκέψεις τους, τις χαρές και τις λύπες τους. Όταν πηγαίνω στο σχολείο, δεν πάω απλά στη δουλειά μου, δένομαι με τα παιδιά με το χώρο και συνέχεια προσπαθώ για κάτι νέο, καλύτερο, δημιουργικότερο.

Τι σου λείπει περισσότερο από την εκπαιδευτική πραγματικότητα του σήμερα;
Δύσκολη ερώτηση…. Θα έλεγα η ίδια η πραγματικότητα… Η διοίκηση μας ζητάει να κάνουμε δουλειά γραφείου χωρίς να έχουμε να κατάλληλα μέσα εν ώρα εργασίας, τα νέα προγράμματα  απαιτούν υλικοτεχνικό υλικό που δεν υπάρχει στα νηπιαγωγεία, στα ολοήμερα υπάρχει η ώρα του γεύματος και της χαλάρωσης χωρίς όμως ξεχωριστό χώρο για όλα αυτά και χωρίς βοηθητικό προσωπικό, τα παιδιά αναγκάζονται να κοιμούνται στο χώρο που τρώνε και να τρώνε στο χώρο που παίζουν και δουλεύουν. Δεν υπάρχουν καθαρίστριες μόνιμες αλλά συμβασιούχες που έρχονται για μία ή δύο ώρες την ημέρα και όλα αυτά καθιστούν την καθημερινότητα δύσκολη. Μιλάμε για συνθήκες που στο εξωτερικό θεωρούνται αυτονόητες αλλά στη χώρα μας αντιγράφουμε μόνο τα προγράμματα και τις απαιτήσεις και τίποτα άλλο.

Θέλεις να μας πεις  δυο λόγια για το KindyKids.gr;
To kindykids είναι το πρώτο ιστολόγιο που παρακολούθησα… Μέσα στις σελίδες του βρήκα πλούσια θεματολογία και υλικό που με βοήθησαν να ακολουθήσω τα μονοπάτια που κάθε φορά είχα επιλέξει.. Εύχομαι να συνεχίσετε και στο μέλλον το ίδιο δημιουργικά. Συγχαρητήρια!!!

Ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτήν τη συνέντευξη!