ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟ ΕΥΔΟΚΙΑ ΞΕΦΤΕΡΗ
Λίγα λόγια για μένα
Είμαι η Ευδοκία Ξεφτέρη ή αλλιώς το ξεφτέρι! Έτσι συνηθίζουν να με φωνάζουν όταν με γνωρίζουν καλά. Γεννήθηκα στις 7-2-1984 και ζω στην Αθήνα. Έχω τελειώσει το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στην Ρόδο, όπου και πέρασα πολύ όμορφα φοιτητικά χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που έφυγα μακριά από τους δικούς μου, οπότε άρχισα να βλέπω διαφορετικά πολλά πράγματα στην ζωή μου. Από την διαχείριση ενός σπιτιού μέχρι την επικοινωνία μου με τον κόσμο γενικότερα. Ως κλειστός χαρακτήρας, θεωρώ ότι αυτή η αλλαγή, υπήρξε το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό βήμα γι αυτό που είμαι σήμερα! Στο επάγγελμα βρίσκομαι από το 2007, όπου και ξεκίνησα από παιδικούς σταθμούς, ενώ πιο πριν πρόσεχα παιδάκια. Σήμερα, εργάζομαι ως αναπληρώτρια, για 5η χρονιά. Μετά από 3 χρόνια στην όμορφη Κρήτη και 2 χρόνια στο νομό Αττικής, αυτό που σκέφτομαι είναι αν θα μονιμοποιηθώ ποτέ, μιας και τα όνειρα - σχέδια που έκανα όταν ακόμη σπούδαζα, δεν είναι πάντα, πλέον άμεσα, πραγματοποιήσιμα.
Σε καλωσορίζουμε στο kindykids.gr! Θα θέλαμε να μάθουμε λίγα πράγματα για σένα!
Γεια σας, γεια σας και χαρά σας!!!
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το λειτούργημα του νηπιαγωγού;
Καταρχάς, αυτό που λέω πάντα σε όλους… και ειδικότερα όσοι με γνωρίζουν από παιδί, είναι ότι δεν θα πέρναγε από το μυαλό κανενός ότι εγώ θα γινόμουν νηπιαγωγός, αφού έβγαζα την ψυχή της μανούλας μου για να πάω στο σχολείο. Εγώ ήμουν ένα παιδί απροσάρμοστο, ακοινώνητο, που δεν συμμετείχα ποτέ πουθενά! Ένα παιδί, που όταν ήταν η ώρα να πάμε στο σχολείο, στράβωνα τα πόδια μου και δεν περπατούσα, με αποτέλεσμα να με βάζουν στους ώμους και να με πηγαίνουν με το ζόρι! Ναι αυτό το παιδί ήμουν εγώ! Ευτυχώς μεγάλωσα και άλλαξα!!! Περίπου, όταν ήμουν στο γυμνάσιο άρχισα να ασχολούμαι με μικρά παιδάκια. Στην οικογένεια, τότε, υπήρχαν μωρά ξαδελφάκια, και πάντα ήμουν εκεί κοντά, ασχολιόμουν, έπαιζα μαζί τους, μου άρεσαν γενικότερα τα μικρά. Με χαρακτήριζε η άνεση που είχα μαζί τους από τότε. Οπότε φτάνοντας στο λύκειο, αποφάσισα πως θέλω να ασχοληθώ με παιδιά. Μου χε περάσει από το μυαλό και σαν ηλικία τα παιδιά του δημοτικού, αλλά δεν με έφτασαν τα μόρια, και ευτυχώς δεν πέρασα στο Δημοτικής εκπαίδευσης.
Τι αγαπάς περισσότερο και τι λιγότερο στη δουλειά μας;
Νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι που δεν αγαπώ στην δουλειά που κάνω. Αγαπώ τα πάντα. Τα πάντα περιλαμβάνουν τα… ΠΑΝΤΑ. Μπορεί να γκρινιάζω κάποιες φορές ότι μας πέφτει δουλειά παραπάνω σε κάποια θέματα (ειδικά σε οτιδήποτε καινούργιο μπαίνει στο νηπιαγωγείο και γίνεται για πρώτη φορά), ή τρέχουμε και δεν φτάνουμε με τον χρόνο παρόλο που έχει γίνει σωστή κατανομή του (όλο και κάπου θα ξεφύγουμε). Θεωρώ όμως ότι όλα αυτά είναι μέρος της δουλειάς μας. Αγαπώ το άγχος, το τρέξιμο, τον πανικό που μας καταβάλλει μέχρι να γίνει κάτι πράξη! Αγαπώ τα δύσκολα και τα καινούργια! Αγαπώ τρελά τα παιδιά! Αγαπώ τον τρόπο που εκφράζουν την αγάπη τους ακόμη και όταν κάνουν την σκανδαλιά τους! Αγαπώ τον τρόπο που σκέφτονται! Αγαπώ τις τρελές και φοβερές ατάκες και ερωτήσεις τους! Αγαπώ το γεγονός ότι τα περισσότερα αγόρια θέλουν να με παντρευτούν!!!! Μόνιμη απάντηση μου είναι ότι πρέπει να μπω στην φορμόλη! χεχεχε Αγαπώ ακόμη περισσότερο τα πιο «δύσκολα» παιδιά, γιατί εκεί βλέπεις πιο έντονα την εξέλιξη μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς! Αγαπώ τις κατασκευές! Γενικά αγαπώ αυτή την «ελευθερία» που μου δίνει το επάγγελμα να εκφράζομαι και να γίνομαι παιδί μαζί με τα παιδιά και να περνάμε όλοι μαζί τέλεια κάθε μέρα!
Πως ονομάζεται το blog σου και πόσο καιρό το έχεις;
Το blog μου ονομάζεται Astropeleki - Just another star in the websky. Ξεκίνησε στις 26 Σεπτεβρίου του 2007 και ώρα 21.00, ως δεύτερη απόπειρα δημιουργίας ιστολογίου, μιας και το πρώτο, που είχε το ίδιο όνομα, ανήκε στην blogspot. Λόγω, όμως, του ότι κάποιες λειτουργίες με μπέρδευαν, ένιωθα ότι δεν μπορώ να προσαρμοστώ, οπότε έφτιαξα αυτό που ισχύει σήμερα ως astropeleki.wordpress.com. Φέτος θα κλείσω αισίως τα 7 χρόνια γραφής.
Γιατί αποφάσισες να φτιάξεις το δικό σου blog;
Αρχικά ο σκοπός του ιστολογίου δεν ήταν αυτός που είναι σήμερα. Ήθελα απλά να δοκιμάσω κάτι νέο σε γραφή μέσω της τεχνολογίας. Ήθελα να μοιράζομαι σκέψεις και να μιλάω με κόσμο. Λίγο αργότερα, αφού ήδη δούλευα σε παιδικό σταθμό, και άρχισα να ψάχνομαι για κατασκευές, για πληροφορίες, στην ουσία να μάθω το επάγγελμα μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα δούλευα, έβλεπα ότι δεν υπάρχει κάτι στα ελληνικά δεδομένα που να παρουσιάζει δουλειές από το νηπιαγωγείο. Έβρισκα πάρα πολλά ξένα ιστολόγια, αλλά τίποτα σε ελληνικό. Κάπως, έτσι, ξεκίνησα να παρουσιάζω δουλειές από τα πρώτα μου βήματα ως νηπιαγωγός και απλά, χωρίς να το καταλάβω, τα χρόνια πέρασαν, πολλές συνάδελφοι απαντούσαν στις δημοσιεύσεις, μου ζητούσαν πληροφορίες και συμβουλές. Εκτός από συναδέλφους, φοιτήτριες και γονείς το ίδιο… Και έτσι απλά, η επαφή άρχισε να γίνεται απαραίτητη, γιατί ναι μεν προσπαθούσα να βοηθάω άλλες συναδέλφους που ξεκινούσαν και εκείνες τα πρώτα βήματα αλλά παράλληλα μάθαινα και γω περισσότερα για το επάγγελμά μου. Είχα (και έχω) όλη την καλή διάθεση να βοηθάω όπου και όπως μπορώ!
Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις τη δουλειά στο σχολείο και τη διατήρηση ενός προσωπικού blog που θέλει συνεχή ενημέρωση και επιπλέον δουλειά καθημερινά;
Δεν είναι εύκολο! Χρειάζεται χρόνος! Ειδικά όταν βρίσκεσαι στα πρώτα βήματα ενός ιστολογίου, θέλεις να ξέρεις κάθε λειτουργία του, κάθε κουμπάκι του… Όταν τα μάθεις όλα αυτά, τότε γίνονται όλα λίγο πιο εύκολα. Πρέπει να δίνεις καταρχάς βάση στη δουλειά σου και ύστερα στο ιστολόγιο. Όταν βρίσκεσαι στην αρχή, έχεις αυτό το έντονο συναίσθημα «να προλάβω να δείξω, για να δώσω ιδέες σε όλους». Όχι «να προλάβω να δείξω» για να προλάβω όλους τους υπόλοιπους. Τουλάχιστον στην δικιά μου περίπτωση, επειδή όταν ξεκίνησα το blogging, δεν υπήρχαν ελληνικά blog της ίδιας θεματολογίας, ήθελα να προετοιμάζω πράγματα για να δίνω ιδέες σε συναδέλφους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αφιερώνω πάρα πολλές ώρες στην παρουσίαση των δραστηριοτήτων, σε καθημερινό επίπεδο. Φυσικά, αν δεν αγαπούσα και την τεχνολογία, δεν θα τα έκανα όλα αυτά, αλλά ούσα υδροχόος, η τεχνολογία είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Όσο μεγαλώνω, δεν αγχώνομαι για το πόσο συχνά ανανεώνω το ιστολόγιο. Υπάρχουν και κάποιες περίοδοι, που ήταν σα να τα «παράταγα»… αυτό συνέβαινε όταν είχαμε πολύ δουλειά στο σχολείο που δεν προλάβαινα να ξεκουραστώ, όχι να δημοσιεύσω κάτι ή όταν ψυχολογικά ένιωθα κάπως, ιδιαίτερα όταν αργούσαν να με καλέσουν για δουλειά. Εν γνώσει μου φυσικά γινόταν όλο αυτό. Δηλαδή έλεγα πραγματικά στο εαυτό μου «χάθηκες πάλι» και εννοείται πως το σχολίαζα σε κάθε επανεμφάνιση μου, ζητώντας συγνώμη για την απουσία. Απλά κάποιες φορές, ναι όντως συμβαίνει να μην έχεις την αντοχή να παρουσιάσεις όλα όσα γίνονται στο νηπιαγωγείο. Κάποιες φορές, οι προτεραιότητες αλλάζουν και ίσως μπαίνει σε δεύτερη μοίρα το ιστολόγιο.
Τι έχεις κερδίσει από την αλληλεπίδραση με άλλες συναδέρφους μέσα από το διαδίκτυο;
Νομίζω πως αυτό που έχω κερδίσει… βασικά αυτό που έχουμε κερδίσει όλες μας, θεωρώ ότι είναι ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ και η ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ. Πιστεύω πως έχουμε καταφέρει να συνεργαζόμαστε άψογα χωρίς να θέλουμε να «φάμε» η μία την άλλη. Παλαιότερα θεωρούσα πως αυτό συμβαίνει πάρα πολύ έντονα. Ίσως και από τις δικιές μου εμπειρίες, ίσως και από αυτά που άκουγα γενικότερα από άλλες συναδέλφους. Πραγματικά απορούσα για ποιο λόγο πρέπει να γίνεται αυτό και γιατί να μην μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας και τις γνώσεις μας για να γίνουμε καλύτεροι σε αυτό που επιλέξαμε ως επάγγελμα.
Τι μας μαθαίνει τελικά το νηπιαγωγείο; Στα παιδιά, αλλά και σε εμάς τους ενήλικες…
Το νηπιαγωγείο μας μαθαίνει να προσπαθούμε, να μην τα παρατάμε, μάς μαθαίνει να συνεργαζόμαστε… μάς μαθαίνει να βοηθάμε… να αγαπάμε, να αγκαλιάζουμε, να λύνουμε τις διαφορές μας, να σκεφτόμαστε, να μαθαίνουμε, να περνάμε καλά, να εκφραζόμαστε δημιουργικά, να νιώθουμε περήφανοι γι αυτά που καταφέρνουμε!
Αν μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή στους γονείς που έχουν παιδιά στο νηπιαγωγείο, ποια θα ήταν αυτή;
Γονείς αγαπημένοι μου… αφήστε τα παιδιά σας να εκφραστούν ελεύθερα. Μην τους λέτε συνέχεια ΜΗ. Μην τους κάνετε όμως και όλα τα χατίρια. Προσπαθήστε να θέτετε όρια όταν επιβάλλεται και μην φοβάστε να ζητήσετε συμβουλές από τη νηπιαγωγό, ακόμη και αν δεν έχει δικά της παιδιά, ακόμη και αν είναι νεότερη από εσάς! Η νηπιαγωγός δεν είναι απλά η δασκάλα του παιδιού, είναι η δεύτερη μαμά! Δείξτε σεβασμό και εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της. Συνεργαστείτε, μιλήστε, νιώστε άνεση!
Στα δύσκολα χρόνια της κρίσης που διανύουμε τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει μια νηπιαγωγός και πως τις ξεπερνά;
Θεωρώ πως οι δυσκολίες που συναντάμε αφορούν κυρίως το οικονομικό κομμάτι. Όταν δεν υπάρχουν χρήματα για υλικά, νιώθουμε εγκλωβισμένες! Στην σκέψη ότι πρέπει να «μετράμε» το κάθετί, η διάθεση πέφτει. Φυσικά πάντα κάτι θα βρίσκουμε για να αναπληρώσουμε τα κενά μας, απλά αυτά που ίσως ζητάμε ή θα θέλαμε να έχουμε, δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Κάποιες φορές ενδεχομένως τα υλικά να μην είναι τίποτα μπροστά στις κτηριακές υποδομές. Σχολεία με υγρασία, με μικρές αίθουσες, με περιορισμένο χώρο, χωρίς αυλή. Χωρίς εξοπλισμό, είτε είναι παιδαγωγικό υλικό είτε μηχανήματα. Πολλές φορές βλέπω τα σχολεία του εξωτερικού και σκέφτομαι πόσα περισσότερα κερδίζουνε τα άλλα παιδιά. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, όμως, θα τα ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ!!!! Γιατί όταν υπάρχει μεράκι και αγάπη, όλα διορθώνονται, όλα γίνονται!!! Είμαστε δημιουργικές και αυτό τα λέει όλα!
Που κρύβεται το μυστικό για να μην χάνει μια νηπιαγωγός την όρεξη και το κέφι της για δουλειά, τη στιγμή που αντιμετωπίζει καθημερινά τόσες πολλές αντιξοότητες;
Το μυστικό; Το μυστικό είναι ότι με το που πατάς το πόδι μέσα στο σχολείο, εκεί ξεχνάς όλα τα υπόλοιπα που μπορεί να σε βασανίζουν. Το νηπιαγωγείο λειτουργεί ως θεραπεία της ψυχής. Η αγάπη που μπορείς να πάρεις από τα παιδιά δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο όλο! Μια ματιά τους, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, μια ανησυχία, ένας προβληματισμός τους, αρκούν για να ξεχάσεις όποιο πρόβλημα!
Τι σου λείπει περισσότερο από την εκπαιδευτική πραγματικότητα του σήμερα;
Αυτό που λείπει είναι η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ μας! Πολλοί ακόμη θεωρούν ότι το νηπιαγωγείο είναι χώρος φύλαξης… ότι δεν είναι δύσκολο επάγγελμα… Δυστυχώς η νοοτροπία υπάρχει ακόμη. Φυσικά χτυπάνε στο γεγονός ότι καθόμαστε πολλούς μήνες όλο το χρόνο. Δεν ξέρουν πόσες εργατοώρες δουλεύουμε εκτός σχολείου, για το σχολείο! Τι προετοιμασία απαιτεί ένα πρόγραμμα νηπιαγωγείου! Όσοι είναι έξω από τον χορό, ξέρουν να λένε πολλά τραγούδια και να χορεύουν! Στα χέρια μας πλάθονται τα παιδιά!
Θέλεις να μας πεις δυο λόγια για το KindyKids.gr;
Το KindyKids είναι μια πολύ αξιόλογη σελίδα, την οποία έχω συμβουλευτεί πολλές φορές! Προσπαθώ να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερες αναρτήσεις, αλλά αυτό ισχύει φυσικά για όλες τις συναδέλφους που έχουν ιστοσελίδες. Αρκετό υλικό που έχω αποθηκευμένο στον υπολογιστή είναι από το KindyKids. Εύχομαι καλή συνέχεια και συγχαρητήρια σε αυτή την προσπάθεια που γίνεται να παρουσιαστούν όλες οι αξιέπαινες συνάδελφοι!!!
Ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτήν τη συνέντευξη!
Να είσαι καλά Μάρλεν μου! Εγώ ευχαριστώ για την φιλοξενία!!!
