ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟ ΡΑΝΙΑ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Λίγα λόγια για μένα
Ονομάζομαι Ράνια Ιατροπούλου και κατάγομαι από τη Λάρισα. Έχω σπουδάσει στο παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Έχω κάνει μετεκπαίδευση στο Διδασκαλείο του ΤΕΠΑΕ του ίδιου Πανεπιστημίου και έχω Τίτλο Μεταπτυχιακών σπουδών (Προγραμματισμός Αγωγής και Εκπαίδευσης στην Πρώτη Παιδική Ηλικία) επίσης, του ΤΕΠΑΕ Θεσσαλονίκης.
Εργάζομαι ως νηπιαγωγός περίπου 17 χρόνια.
Σε καλωσορίζουμε στο kindykids.gr! Θα θέλαμε να μάθουμε λίγα πράγματα για σένα!
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το λειτούργημα του νηπιαγωγού;
Η εισαγωγή μου στη σχολή ήταν τυχαία, αλλά η πρώτη επαφή μου με τα μαθήματα και το αντικείμενο ήταν δελεαστική και γοητεύτηκα από το πρώτο έτος φοίτησης στο τμήμα.
Τι αγαπάς περισσότερο και τι λιγότερο στη δουλειά μας;
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο, είναι αυτό που με δυσκολεύει και με κουράζει. Αρχικά η επαφή με τον άνθρωπο και ιδιαίτερα με τα παιδιά, σου δίνει τη δυνατότητα να εξελίσσεσαι και ο ίδιος σαν άνθρωπος, σε γεμίζει χαρά, ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα. Η ίδια αυτή επαφή είναι όμως που έχει τις δυσκολίες της. Καλύπτεσαι όμως συναισθηματικά, οπότε όλα ξεχρεώνονται. Προϋποθέτει βέβαι να συμβιβαστείς με τις δυσκολίες του επαγγέλματος.
Από την άλλη πλευρά η δυνατότητα της δημιουργικότητας που σου προσφέρει το ίδιο το επάγγελμα. Με ενθουσιάζει να σχεδιάζω προγράμματα και κυρίως να αισθάνομαι την ικανοποίηση ότι προσφέρω στην εξέλιξη αυτών των παιδιών, ότι δημιουργώ ένα κίνητρο για μάθηση. Είναι βαριά η ευθύνη να διδάσκεις σε πολίτες του μέλλοντος.
Πως ονομάζεται το blog σου και πόσο καιρό το έχεις;
Το blog μου είναι το: http://37nipiathess.webnode.com/
Έχει κατά ένα μέρος την ονομασία του Νηπιαγωγείου (37ο Νηπιαγωγείο Θεσσαλονίκης) και σύνθημα το «Νηπιόθεν». Λειτουργεί από το 2012
Γιατί αποφάσισες να φτιάξεις το δικό σου blog;
Στα πλαίσια του πιλοτικού προγράμματος της Αυτοαξιολόγησης Εκπαιδευτικού Έργου, αποφασίστηκε η δημιουργία ενός μέσου επικοινωνίας και ενημέρωσης των γονέων, οι οποίοι είναι κατά βάσει εργαζόμενοι και αδυνατούν να έρθουν στο σχολείο για να ενημερωθούν σχετικά με τα διδακτικά προγράμματα που εφαρμόζονται στο νηπιαγωγείο.
Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις τη δουλειά στο σχολείο και τη διατήρηση ενός προσωπικού blog που θέλει συνεχή ενημέρωση και επιπλέον δουλειά καθημερινά;
Την πρώτη χρονιά δυσκολεύτηκα πάρα πολύ και η αλήθεια είναι ότι το είχα παραμελήσει. Σιγά – σιγά βρήκα το ρυθμό μου, ενέπλεξα και τους ίδιους τους γονείς (τους ενημερώνω με e- mails για το πρόγραμμα που κάνουμε και ότι μπορούν να το βρουν στη διεύθυνση που τους στέλνω), αλλά απέχει πολύ από το να γίνει αυτό σκέφτομαι. Επιπλέον, ο τρόπος που το δουλεύω δεν απαιτεί καθημερινή ενημέρωση. Ωστόσο, είναι μια χρονοβόρος διαδικασία.
Τι έχεις κερδίσει από την αλληλεπίδραση με άλλες συναδέρφους μέσα από το διαδίκτυο;
Εμπλουτίζεις τις ιδέες σου, σου γεννώνται άλλες, βλέπεις πτυχές που δεν τις είχες σκεφτεί. Είναι ένα είδος εργασίας σε ομάδες, όπου ο καθένας προσφέρει αυτό που μπορεί και κατέχει για ένα κοινό στόχο και αυτό σε πάει παρακάτω.
Τι μας μαθαίνει τελικά το νηπιαγωγείο; Στα παιδιά, αλλά και σε εμάς τους ενήλικες…
Εκείνο που είναι πραγματικά πολύ «προκλητικό» είναι η ανθρωπιστική, η συναισθηματική πλευρά που μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τον άνθρωπο. Είναι δια βίου μάθηση για τον εκπαιδευτικό και εκπαίδευση για το παιδί. Είναι σημαντικό να δίνεις ερεθίσματα ή κίνητρα, αν θες, ανάπτυξης της κριτικής σκέψης, της επίλυσης διαφορών και συγκρούσεων, της ενσυναίσθησης, όσο μπορεί να υπάρξει. Να μάθει να σκέφτεται και να επικοινωνεί χρησιμοποιώντας τη γλώσσα και όχι να μάθει απαραίτητα το Α και το Β, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραγνωρίζω τη σημασία της αποκωδικοποίησης της γλώσσας.
Αν μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή στους γονείς που έχουν παιδιά στο νηπιαγωγείο, ποια θα ήταν αυτή;
Μου είναι πολύ δύσκολο να δώσω συμβουλή σε ένα γονιό. Ο καθένας με τον τρόπο του προσπαθεί να δώσει στο παιδί του, αυτό που θεωρεί ο ίδιος ότι είναι καλύτερο. Με τα λάθη τους και τα λάθη μας, με τις ανασφάλειές μας, ο στόχος είναι κοινός. Αν μου επιτρέπονταν να το κάνω, ίσως να του έλεγα να «ακούσει το παιδί του πιο προσεκτικά»
Στα δύσκολα χρόνια της κρίσης που διανύουμε τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει μια νηπιαγωγός και πως τις ξεπερνά;
Η κρίση είναι οικονομική. Άρα και οι δυσκολίες είναι κυρίως οικονομικές με συνακόλουθες κοινωνικές και συναισθηματικές συνέπειες. Η περιοχή που εργάζομαι είναι περιοχή μεταναστών και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ανεργία. Αυτό κάνει τους γονείς πιο επιθετικούς, περισσότερο αδιάφορους για την εκπαίδευση των παιδιών τους, κυρίως στο νηπιαγωγείο γιατί μεταθέτουν στο βάρος στην ίδια τη διαβίωση και περισσότερο επιφυλακτικούς. Παράλληλα, δημιουργεί και πολλά κοινωνικά προβλήματα, όπως αύξηση διαζυγίων. Το άγχος πολλές φορές μεταφέρεται και στα ίδια τα παιδιά
Το νηπιαγωγείο καλό είναι να αποτελέσει το αντίβαρο σε αυτή την κατάσταση, να γίνει πηγή ξενοιασιάς για τα παιδιά, ένας χώρος έκφρασης και να δημιουργήσει ένα αίσθημα ασφάλειας. Αυτό είναι καθήκον της/ του νηπιαγωγού. Από την άλλη πάλι πλευρά, αν υπάρχει η δυνατότητα να πραγματοποιηθεί, να δοθεί χώρος στους ίδιους του γονείς να μιλήσουν και να εκφράσουν αυτά που τους απασχολούν και τους βασανίζουν, να αποφορτιστούν. Για παράδειγμα, ένα νηπιαγωγείο μπορεί να προσκαλέσει ειδικούς (ψυχολόγο, διατροφολόγο, γιατρό, κλπ) και να γίνουν συζητήσεις ή ομάδες γονέων ανάλογα με τις ανάγκες των ίδιων των γονέων.
Που κρύβεται το μυστικό για να μην χάνει μια νηπιαγωγός την όρεξη και το κέφι της για δουλειά, τη στιγμή που αντιμετωπίζει καθημερινά τόσες πολλές αντιξοότητες;
Η ίδια η δουλειά, αν και δύσκολη και πολύ απαιτητική, σου παρέχει ερεθίσματα, σου δίνει το κέφι να δημιουργήσεις και να μην επαναλαμβάνεσαι. Τα παιδιά που σου δείχνουν τόσο έντονα πόσο σημαντική είσαι γι΄ αυτά. Πώς μπορείς να τα προδώσεις και να μη θέλεις να τους το ανταποδώσεις; Είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις. Και βέβαια ο επαγγελματισμός που διαθέτει η/ ο κάθε εκπαιδευτικός.
Τι σου λείπει περισσότερο από την εκπαιδευτική πραγματικότητα του σήμερα;
Είναι δύσκολο να απαντήσω. Ξέρω ότι θέλω ένα ονειρεμένο σχολείο, αλλά αν σκεφτώ καλύτερα λέω «δεν είναι και άσχημο το σχολείο που δουλεύω», ότι θέλω να αμείβομαι περισσότερο, αλλά λέω «δε βαριέσαι, τα καταφέρνω κι έτσι». Εκείνο που πραγματικά πάντως θεωρώ ότι υστερούμε ως χώρα, είναι το όραμα και ο σχεδιασμός.
Θέλεις να μας πεις δυο λόγια για το KindyKids.gr;
Θεωρώ ότι αποτελεί μια πολύ καλή προσπάθεια στον επαγγελματικό μας χώρο, προβολής και ενημέρωσης των εκπαιδευτικών. Συμβάλλει στην «εξωστρέφεια» με την ανάδειξη ατομικών εργασιών και παράλληλα εμπλουτίζει τις γνώσεις σε διάφορα θέματα. Σας εύχομαι να συνεχίσετε με επιτυχία το δικό σας έργο.
Ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτήν τη συνέντευξη!
