ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟ ΤΑΝΙΑ ΜΑΝΕΣΗ

Λίγα λόγια για μένα

Αν το δω από στενή επαγγελματική σκοπιά, το πτυχίο της Νηπιαγωγού λίγο μου έχει προς το παρόν χρησιμεύσει. Μου φάνηκε όμως εξόχως σημαντικό στην ανατροφή των παιδιών μου, γεγονός που μάλλον με οδήγησε να επαναπροσδιορίσω πολλές από τις αρχικές μου αντιλήψεις για το επάγγελμα. Δυστυχώς, όταν πλέον ήθελα να δώσω ΑΣΕΠ, ο διαγωνισμός σταμάτησε, κατόπιν οι θέσεις αναπληρωτών περιορίστηκαν και οι θέσεις Νηπιαγωγών σε παιδικούς σταθμούς σχεδόν εκμηδενίστηκαν. Ωστόσο, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ύστερα από δύο κύκλους μεταπτυχιακών σπουδών και ευελπιστώντας στο ξεκίνημα ενός διδακτορικού το φθινόπωρο, συσσωρεύω δυστυχώς, προς το παρόν μόνο γνώση-θεωρία, χωρίς πράξη. Αν τελικά καταφέρω σε δύο χρόνια να πάρω το πτυχίο της δασκάλας και εργαστώ νωρίτερα ως δασκάλα (παρά ως νηπιαγωγός), θα προσπαθήσω να «ξορκίσω το κακό», επιλέγοντας να εργαστώ με παιδιά της Α’ και Β’ Δημοτικού και φαντάζομαι (ή θέλω να πιστεύω) ότι τότε θα αισθάνομαι πιο κοντά σε αυτό που έστω και αργά συνειδητοποίησα ότι ήθελα να κάνω…

Σε καλωσορίζουμε στο kindykids.gr! Θα θέλαμε να μάθουμε λίγα πράγματα για σένα!

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το λειτούργημα του νηπιαγωγού;

Όταν πήρα το πτυχίο της Νηπιαγωγού το 1993 δεν είχα σκεφτεί ότι θα ασκήσω το επάγγελμα της νηπιαγωγού, πιθανόν γιατί τότε φάνηκε να με κερδίζουν οι ξένες γλώσσες. Αργότερα όταν απέκτησα τα δικά μου παιδιά, άρχισα να αγαπώ αυτό που ονομάζουμε Παιδαγωγική και που μέσα από την ανατροφή των παιδιών παίρνει πάντα πολύ διαφορετικές διαστάσεις.

Τι αγαπάς περισσότερο και τι λιγότερο στη δουλειά μας;

Είναι δύσκολο να επιλέξει κανείς κάτι που να είναι περισσότερο ελκυστικό στο επάγγελμα της Νηπιαγωγού, αφού τα αθώα μάτια, το χαμόγελο, η αγκαλιά, το «σ’αγαπώ,κυρία» και οι αναπάντεχες ερωτήσεις και απαντήσεις των παιδιών το κάνουν κάθε μέρα διαφορετικό, κάθε μέρα ολοένα και πιο συγκινητικό, κάθε μέρα και πιο ενδιαφέρον, πιο συναρπαστικό. Ένας αέναος, γοητευτικός κύκλος συγκινήσεων… τι να διαλέξεις να αγαπήσεις περισσότερο;
Νομίζω ότι το δυσκολότερο είναι να καταφέρεις να φανείς ή να αισθανθείς αρκετός. Στο λίγο διάστημα που έχω εργαστεί στον χώρο είχα πάντα την αίσθηση ότι ήμουν «λίγη», ότι δεν κατάφερνα όσο θα ήθελα να διαχειριστώ την ομάδα των παιδιών ή ότι «θα μπορούσε να πάει καλύτερα». Σκέφτομαι, ωστόσο, ότι, αν είχα εργαστεί περισσότερο, είναι πολύ πιθανό η λίγο ρομαντική και κάπως εξιδανικευμένη εικόνα που έχω στο μυαλό μου για το επάγγελμα της Νηπιαγωγού να αποχρωματιζόταν…

Πώς ονομάζεται το blog σου και πόσο καιρό το έχεις;

Το ιστολόγιο έχει το όνομα «Δραστηριότητες, εποπτικό και παιδαγωγικό υλικό για το Νηπιαγωγείο» και ξεκίνησε στις 31 Ιουλίου του 2012.

http://taniamanesi-kourou.blogspot.gr/2014/05/50.html

Γιατί αποφάσισες να φτιάξεις το δικό σου blog;

Δεν το έχω σκεφτεί. Ήταν μια μάλλον αυθόρμητη απόφαση. Στην αρχή ήταν μια εντελώς άγνωστη διαδικασία για μένα, κατόπιν είδα μερικές ήδη υπάρχουσες αξιόλογες ιστοσελίδες και ιστολόγια παιδαγωγικού υλικού για το Νηπιαγωγείο και σκέφτηκα απλά «γιατί να μην ξεκινήσω και εγώ κάτι τέτοιο;» Προφανώς η απόφαση ισχυροποιήθηκε από την επιθυμία μου να είμαι με κάποιο τρόπο σε μία τάξη: σκεφτόμουν ότι θα ήταν πολύ συγκινητικό να μπορώ να βρίσκομαι έστω και έμμεσα σε μια τάξη, μέσα από τις δράσεις άλλων εκπαιδευτικών που πιθανόν να έβρισκαν κάτι ενδιαφέρον σε αυτά που θα πρότεινα και θα ήθελαν να το μετουσιώσουν σε εκπαιδευτική πράξη στην τάξη τους.

Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις τη δουλειά στο σχολείο και τη διατήρηση ενός προσωπικού blog που θέλει συνεχή ενημέρωση και επιπλέον δουλειά καθημερινά;

Για μένα που η δουλειά στο σχολείο δεν είναι μέρος της καθημερινότητάς μου, η ενασχόληση με το ιστολόγιο είναι μία σημαντική πηγή ικανοποίησης, όχι μόνο γιατί μπορώ να εκφράζω, να μοιράζομαι και να μεταφέρω όσα σκέφτομαι (ιδέες, διδακτικές προτάσεις και πρακτικές), αλλά πρωτίστως, γιατί παίρνω καθημερινά μία απίστευτα συγκινητική ανατροφοδότηση από ένα πλήθος συναδέλφων. Θέλει οπωσδήποτε χρόνο και προσωπική δουλειά, αλλά είναι χρόνος δημιουργικός, απολαυστικός, χρόνος αναντικατάστατος…

Τι έχεις κερδίσει από την αλληλεπίδραση με άλλες συναδέρφους μέσα από το διαδίκτυο;

Η αλληλεπίδραση με τις/τους συναδέλφους είναι απαραίτητο συστατικό της εξέλιξης της δουλειάς μας. Η συμπαράστασή τους, τα ενθαρρυντικά τους καλοπροαίρετα σχόλια, η εποικοδομητική κριτική, οι προτάσεις, οι αντιπροτάσεις και οι ιδέες τους με έχουν βοηθήσει και με βοηθούν καθημερινά να βελτιώνομαι και να αναπροσαρμόζω τον παιδαγωγικό τρόπο σκέψης μου. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ και δράττομαι της ευκαιρίας, για να το μεταφέρω μέσα από αυτές τις γραμμές, αυτής της συνέντευξης.

Τι μας μαθαίνει τελικά το νηπιαγωγείο;Στα παιδιά, αλλά και σε εμάς τους ενήλικες…

Για τα παιδιά το νηπιαγωγείο είναι ένα παραδεισένιο σχολείο, το σχολείο των ονείρων τους: η γνώση έρχεται αβίαστα, μέσα από ευχάριστες δράσεις, με άξονα αναφοράς το παιχνίδι, χωρίς στείρα και ανούσια απομνημόνευση, χωρίς αέναες αντιγραφές, χωρίς ανιαρή μετωπική διδασκαλία, χωρίς την καταδίκη του να είσαι καθισμένος επί 4 και πλέον ώρες σε ένα θρανίο. Κάποτε ένας καθηγητής μου είπε ότι στην ελληνική προσχολική αγωγή προσπαθούμε συχνά να διαπράξουμε ή διαπράττουμε το ακόλουθο «έγκλημα»: μιμούμαστε τις εσφαλμένες πρακτικές του Δημοτικού Σχολείου (στις οποίες συχνά και οι συνάδελφοι δάσκαλοι νιώθουν εγκλωβισμένοι λόγω του ασφυκτικού Αναλυτικού Προγράμματος), γιατί πιστεύουμε ότι, αν το νηπιαγωγείο γίνει ο «πρόδρομος» του Δημοτικού θα αποκτήσει περισσότερη αίγλη ή μεγαλύτερη αξία. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε για το ακριβώς αντίθετο: για το πώς θα μεταφέρουμε πρακτικές και μεθοδολογίες της Προσχολικής Αγωγής στις μετέπειτα τάξεις του Δημοτικού Σχολείου.
Για εμάς τους ενήλικες το νηπιαγωγείο είναι αυτό που πάντα θυμόμαστε με μια ευχάριστη μελαγχολία, σαν ένα όνειρο που ζήσαμε έντονα και το πρωί ξυπνήσαμε και είχε τελειώσει. Όσο για τις εν ενεργεία νηπιαγωγούς φαντάζομαι ότι το νηπιαγωγείο είναι η πηγή της ζωντάνιας και της αιώνιας νιότης….

Αν μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή στους γονείς που έχουν παιδιά στο νηπιαγωγείο, ποια θα ήταν αυτή;

Είναι δύσκολο να μην πέσουμε στην παγίδα (όλοι ή σχεδόν όλοι που είχαμε παιδιά στο νηπιαγωγείο πέσαμε στην ίδια παγίδα): να μην βιαζόμαστε να γίνουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί των παιδιών μας, να μην βιαζόμαστε να βάλουμε τα παιδιά μας στη διαδικασία της απόκτησης «ακαδημαϊκών δεξιοτήτων», να μην βιαζόμαστε να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Η ηλικία του νηπιαγωγείου είναι μοναδική (όπως και κάθε ηλικία άλλωστε), έχει μοναδικά χαρακτηριστικά που καμία άλλη ηλικία δεν έχει. Είναι κρίμα να μην την ζήσουμε μαζί με τα παιδιά μας, όπως της αξίζει….

Στα δύσκολα χρόνια της κρίσης που διανύουμε τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει μια νηπιαγωγός και πως τις ξεπερνά;

Δυσκολίες υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα: το όνομα μόνο αλλάζει κάθε φορά. Τώρα λέγεται οικονομική κρίση, πριν μπορεί να λεγόταν έλλειψη παιδαγωγικού υλικού, ανεπαρκής αλληλεπίδραση με συναδέλφους ή ελλιπής υλικοτεχνική υποδομή, στο μέλλον μπορεί να λέγεται κάπως αλλιώς…. Η νηπιαγωγός είναι ευρηματική, τολμώ να πω ευφυής, ελίσσεται και με σχεδόν αναπάντεχο τρόπο ξεπερνά τις αντιξοότητες και από το τίποτα μεγαλουργεί. Μπορεί μερικές φορές να δείχνει ότι απελπίζεται, αλλά το βλέμμα των μικρών παιδιών δεν την αφήνει να βουλιάξει συναισθηματικά. Είναι σαν να της σιγοψιθυρίζει «γιατί είσαι λυπημένη, κυρία, να σε κάνω μια αγκαλίτσα;»…. και έτσι απλά παίρνει όση δύναμη χρειάζεται και άλλη τόση…

Πού κρύβεται το μυστικό για να μην χάνει μια νηπιαγωγός την όρεξη και το κέφι της για δουλειά, τη στιγμή που αντιμετωπίζει καθημερινά τόσες πολλές αντιξοότητες;

Το μυστικό το έχουν καλά κρατημένο και σφραγισμένο στο DNA τους τα μικρά παιδιά: ένα γλυκό καλημέρα, ένα ζεστό φιλί, μια γνήσια αγκαλιά, ένα τους «πόσο όμορφη είσαι σήμερα, κυρία» μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα, να φέρουν εν ριπή οφθαλμού πίσω την «κλεμμένη όρεξη» και το κέφι για δουλειά.

Τι σου λείπει περισσότερο από την εκπαιδευτική πραγματικότητα του σήμερα;

Φαντάζομαι ότι αν ήμουν σε τάξη, θα είχα πολλά να καταθέσω (θετικά ή ίσως περισσότερο αρνητικά). Όντας απ’ έξω, διατηρώ την αισιοδοξία μου ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα, αρκεί να επικεντρωθούμε σε έναν και μοναδικό στόχο, αφήνοντας τα υπόλοιπα σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα: να έχουμε καθημερινά χαμογελαστά και χαρούμενα παιδιά που θα θέλουν να ζουν και να κινούνται στην τάξη του Νηπιαγωγείου, που να μην θέλουν να φύγουν από κοντά μας.

Θέλεις να μας πεις  δυο λόγια για το KindyKids.gr;

Πρωτοπόρος του χώρου της Προσχολικής Αγωγής με απίστευτο μεράκι και αγάπη φτιαγμένο, το KindyKids αποτέλεσε και αποτελεί σημείο αναφοράς χιλιάδων νηπιαγωγών. Όλοι όσοι έχουμε ιστολόγια ή ιστοσελίδες, το KindyKids θαυμάσαμε, στο KindyKids θέλαμε έστω και λίγο να μοιάσουμε, βλέποντας σε αυτήν τη σελίδα ένα φωτεινό παράθυρο για την εκπαίδευση των παιδιών στο Νηπιαγωγείο. Γι’αυτό και το «συγχαρητήρια» φαντάζει λίγο.

Ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτήν τη συνέντευξη!