ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΛΟΓΟΘΕΡΑΠΕΙΑ;

Πως αντιδράμε όταν μας καλούν στον παιδικό σταθμό ή το νηπιαγωγείο του παιδιού μας και μας ανακοινώνουν με εύσχημο τρόπο ότι το παιδί μας εμφανίζει δυσκολίες στην ομιλία του και ίσως θα ήταν καλό να επισκεφτούμε έναν ειδικό;

Για πάρα πολλούς γονείς η διαδικασία μέχρι να αποδεχτούν ότι το παιδί τους χρειάζεται λογοθεραπεία είναι τις περισσότερες φορές δύσκολη και γεμάτη εμπόδια. Αυτό που πρέπει όμως να έχουμε κατά νου είναι ότι τα μικρά παιδιά μπορούν να βοηθηθούν απίστευτα αν βοηθηθούν έγκαιρα. Και το πρώτο βήμα είναι η αποδοχή από τους γονείς του προβλήματος. Αν υποπτευόμαστε ότι το παιδί μας παρουσιάζει κάποιο πρόβλημα ομιλίας, μπορούμε να έχουμε κατά νου το εξής:

ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ Ή ΝΑ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ:

Κάθε παιδί αναπτύσσεται με τους δικούς του ρυθμούς. Αλλά αυτό που είναι καλό να έχουμε κατά νου είναι τα χαρακτηριστικά  του μέσου όρου  ανάπτυξης για κάθε ηλικία. Κάποια γενικά χαρακτηριστικά που μπορούμε να έχουμε κατά νου είναι:

Γύρω στο 1 έτος το μωρό μας θα πρέπει να κλαίει, να φλυαρεί χωρίς να λέει συγκεκριμένες λέξεις και να προσέχει τις φωνές των γύρω του.

Στα 2 το παιδί θα πρέπει να καταλαβαίνει ένα περιορισμένο λεξιλόγιο και να είναι σε θέση να βάζει λέξεις στη σειρά και να προσπαθεί να αρθρώσει προτάσεις.

Στα 3-4 θα πρέπει να διαθέτει ένα μεγαλύτερο λεξιλόγιο, να χρησιμοποιεί μικρές προτάσεις και να προφέρει καθαρά τα περισσότερα γράμματα.

Στα 5 το παιδί θα πρέπει νε είναι σε θέση να κάνει μια απλή συζήτηση,  να γίνεται κατανοητό από τρίτους και όχι μόνο από τους δικούς του ανθρώπους και να μη διαφέρει πολύ η ομιλία του από αυτήν των συνομηλίκων του.

ΠΙΘΑΝΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ:

Η επικοινωνία βασίζεται σε 3 παράγοντες: ακοή, ομιλία και κατανόηση. Προβλήματα μπορεί να εμφανιστούν, όταν υπάρξει «ανωμαλία» σε κάποια από τις 3 περιοχές. Το 80% των περιπτώσεων που χρειάζονται λογοθεραπεία ,βέβαια,  έχει να κάνει με την άρθρωση. Αν το παιδί μας εμφανίζει δυσκολία στο να αρθρώνει γράμματα ή λέξεις, τραύλισμα, ψεύδισμα, μωρουδίστικη ομιλία ή απλά μουρμουρίζει ακαταλαβίστικες εκφράσεις όταν μιλάει, τότε καλό θα είναι να απευθυνθούμε σε έναν ειδικό λογοθεραπευτή. Το ίδιο θα ήταν καλό να κάνουμε και αν το παιδί μας αργεί υπερβολικά να μιλήσει.

ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΚΑΙ ΖΗΤΑΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ:

Ως γονείς μπορεί να νιώθουμε ντροπή ή να μην θέλουμε να δουμε ότι το παιδί μας αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα στην ομιλία. Για το λόγο αυτό είναι καλό να γνωρίζουμε πώς θα έπρεπε να μιλάει σύμφωνα με την ηλικία του. Μπορούμε να συμβουλευτούμε τον παιδίατρό μας, τη νηπιαγωγό ή τη δασκάλα του παιδικού σταθμού ή ακόμη και άλλους γονείς που έχουν παιδιά στην ηλικία του παιδιού μας, τη γνώμη τους για την ικανότητα ομιλίας του παιδιού μας.

ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΟΥΜΕ  ΛΟΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ:

Αν λοιπόν υποπτευόμαστε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα ομιλίας, μπορούμε να συμβουλευτούμε τον παιδίατρό μας να μας συστήσει σε κάποιον ειδικό αν εμείς δεν γνωρίζουμε που να απευθυνθούμε. Ο λογοθεραπευτής κάνει πρώτα μια αξιολόγηση του που βρίσκεται το παιδί μας. Αξιολόγηση δε σημαίνει ότι θα μπει σε ένα απρόσωπο, κρύο δωμάτιο που θα το βάλουν να απαντάει σε δύσκολες ερωτήσεις και θα το  κάνουν να αισθανθεί άβολα. Τα τεστ αξιολόγησης γίνονται με παιγνιώδη τρόπο, περιλαμβάνουν παιχνίδια και ευχάριστες δραστηριότητες και σε κάποιες περιπτώσεις όταν ο λογοθεραπευτής το επιτρέπει ο γονιός μπορεί να παραβρίσκεται στο δωμάτιο. Τα αποτελέσματα τα μαθαίνουν οι γονείς άμεσα, καθώς και το χρόνο που θα χρειαστεί για τη θεραπεία.

Το σημαντικό είναι να βρεθεί ένας καλός λογοθεραπευτής που να έχει καλή χημεία με το παιδί. Αυτό θα το βοηθήσει να κάνει μεγάλη και γρήγορη πρόοδο. Αλλά και ο γονιός μπορεί να βοηθήσει. Συνήθως ο λογοθεραπευτής δίνει ασκησούλες που γίνονται σε καθημερινή βάση στο σπίτι – ασκήσεις άρθρωσης μέσα από ποιηματάκια και παιχνιδόλεξα. Ανάλογα με την περίπτωση χρειάζεται και ο ανάλογος χρόνος για να βελτιωθεί η ομιλία του παιδιού. Και φυσικά η ανταμοιβή είναι τεράστια: η αυτοπεποίθηση και η χαρά που βλέπουμε   στα μάτια του παιδιού μας κάθε μέρα που μπορεί να εκφράζεται ευκολότερα και με μεγαλύτερη άνεση.

Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι να αφήσουμε στην άκρη τους φόβους και τις προκαταλήψεις μας και να δώσουμε την ευκαιρία στο παιδί μας για έγκαιρη και αποτελεσματική βοήθεια.